27 Αυγούστου 2010

Η μέρα που μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι.

Απόγευμα. Ταίζω το μωρό και το αναθέτω στον πατέρα του. Ντύνομαι, αρπάζω τον Παύλο και βγαίνουμε από το σπίτι. Σε λίγα λεπτά βρισκόμαστε στον κινηματογράφο. Στο διάλειμμα της ταινίας τηλεφωνώ σπίτι. Το Τεράστιο βρέφος έχει ξυπνήσει και πεινάει. Πάλι! Παίρνω τον πατέρα μου τηλέφωνο και του αναθέτω αποστολή διάσωσης.

Ο παππούς ντύνεται και τρέχει στο φαρμακείο. Αγοράζει γάλα σε σκόνη. Το πηγαίνει στον πατέρα του πεινασμένου βρέφους. Ο πατέρας ετοιμάζει ένα μπιμπερόν και το μωρό πίνει το γάλα. Κι ας είναι ξένο. Κι ας είναι από μπιμπερόν. Mission Accomplished.

Τελειώνει η ταινία. Βγαίνουμε από τον κινηματογράφο και με την ευκαιρία που το μωρό έχει πέσει ξερό (δυσκολοχώνευτα τα ξένα γάλατα και το μωρό άμαθο) σταματάμε σε κατάστημα παιδικών υποδημάτων και αγοράζουμε δύο ζευγάρια παπούτσια. Δώρο του παππού και της γιαγιάς.

Επιβιβαζόμαστε στο αυτοκίνητο και κατευθυνόμαστε προς το σπίτι. Είναι όμως ακόμα νωρίς για ύπνο και ο Παύλος διαμαρτύρεται. Τηλεφωνώ στον πατέρα μου να τον πάει κούνιες αλλά μας έχουν προλάβει από το διαγνωστικό κέντρο.

"Κύριε Παύλο, κάποιες από τις εξετάσεις σας βγάζουν περίεργα αποτελέσματα, θέλουμε το τηλέφωνο του γιατρού σας να συννενοηθούμε για να ξαναγίνουν".

Και έτσι ξαφνικά ο ουρανός μας έπεσε στο κεφάλι.