Wednesday, May 2, 2012

... μαζί με τ' άλλα ζώα

Με ρώτησες τι θα ψηφίσω. Κι εγώ πριν μέρες είχα ρωτήσει κάποιον ακριβώς το ίδιο.
Σου απάντησα κάτι που σε ξάφνιασε δεδομένης της, μέχρι πρότινος, πολιτικής μου (ο Θεός να την κάνει) θέσης.

Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία τι θα ψηφίσω, στέκομαι όμως στο σκεπτικό που με οδήγησε στην απόφαση αυτή που θαρρώ πως έχει μεγάλη σημασία αν σκεφτείς πως είμαι γυναίκα με δύο παιδιά, 2 και 7 ετών.
Αισθάνομαι πως ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι παραπάνω από το να προσπαθούμε να κρατήσουμε όρθιο τούτο το οικοδόμημα. Τα συστήματα έχουν αποτύχει οικτρά, οι άνθρωποι έχουν γίνει αναλώσιμοι, το χρήμα κυριαρχεί, διαφεντεύει, αποφασίζει.
Δεν έχω εμπειρία σε πολιτικά-οικονομικά κείμενα, συχνά χρειάζομαι λεξικό για να καταλάβω τι ακριβώς εννοεί μια φράση αλλά αυτό που νοιώθω είναι πως αν δεχτούμε τώρα όσα θέλουν να μας επιβάλλουν είμαστε χαμένοι, κατεστραμμένοι, σκλάβοι σε μια επιχείρηση που δεν μας υπολογίζει παραπάνω από το εξάρτημα μιας μηχανής.


Αν με ρωτάς λοιπόν τι θα ψηφίσω μάθε πως το μόνο που θέλω είναι να διαλυθεί αυτό το στρεβλό πράγμα που μας συνθλίβει. Διότι μπορεί εγώ να έχω ακόμα δουλειά, μπορεί ο άντρας μου να έχει ακόμα δουλειά αλλά η Ελλάδα είναι κάτι παραπάνω από εμένα και τον άντρα μου.




υγ. στο προφορικό λόγο όλο το παραπάνω είχε πολλές εξάρσεις και κακές λέξεις τού τύπου "να παν να γαμηθούν", "στάχτη και μπούρμπερη", "επανάσταση εδώ και τώρα", "να διαλυθεί το σύμπαν", "αφού θέλουν να μας γονατίσουν ας πάρουμε κι άλλους μαζί μας" που στο γραπτό λόγο δεν ταιριάζουν, ή μήπως ταιριάζουν;