χύτρα ταχύτητας

Μέχρι την Κυριακή έλεγα και το πίστευα "όπως όλοι έτσι κι εμείς". Εύρισκα στ' αλήθεια παρηγοριά στο γεγονός πως τα δύσκολα δεν είναι μόνο για μένα και την οικογένειά μου και με ησύχαζε ότι δεν θα βιώσω τον κοινωνικό αποκλεισμό, δεν θα αισθανθώ ο φτωχός συγγενής. Έλεγα και το πίστευα πως απλά θα μάθουμε να ζούμε με λιγότερα. Άλλωστε μπορεί να ξοδεύαμε όσα μας επέτρεπε το πάλαι ποτέ χοντρό πορτοφόλι μας αλλά δεν το κάναμε από ανάγκη να οριοθετηθούμε, το κάναμε μπορώ να πω από ανεμελιά και πίστευα πως θα μας είναι εύκολο να κόψουμε τα περιττά. Στην τελική δεν είναι κακό να τρως κρέας δύο φορές το μήνα, το φτηνό κρασί αν το πιείς μέσα σε δυό μέρες δεν προλαβαίνει να γίνει εντελώς ξύδι, δύο ζευγάρια παπούτσια είναι υπεραρκετά και με δύο τζιν παντελόνια περνάς 10 χρόνια αν τα μπαλώσεις.

Την υγειά μας να έχουμε και θα τα καταφέρουμε.

Και έρχεται η Κυριακή με τα νέα μέτρα, αν και τα γομάρια που μας ξεπουλάνε υποστηρίζουν πως δεν είναι νέα μέτρα, η απίστευτη δήλωση για "έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια", η Δευτέρα με τα ραβασάκια της εφορίας, το χαρτί μισθοδοσίας με το αναδρομικό 2% από 1η 1ου του 11, η πρώτη μέρα στο σχολείο χωρίς βιβλία, το ολοήμερο με τους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς που επειδή πληρώνονται ψίχουλα μετατρέπουν το ολοήμερο από σχολείο σε σταθμό φύλαξης παρκαρισμένων παιδιών και εκεί σταμάτησα. Έκατσα κάτω και δεν βρίσκω δύναμη να το πάω παρακάτω. Δεν διακρίνω κάπου την ελπίδα να μου γνέφει... βλέπω ένα λαό να βιάζεται και δεν ξέρω αν υπάρχουν τρόποι αντίδρασης, δεν ξέρω ποιός μου λέει την αλήθεια, δεν ξέρω αν έξω από το ευρώ έχει περισσόερο κρύο και φτώχεια, δεν ξέρω αν συννενώ σε ένα έγκλημα ή αν βοηθώ τη χώρα να ανακάμψει. Δεν ξέρω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαι θυμωμένη και θέλω να... θέλω να... δεν ξέρω τι θέλω.

Ίσως το μόνο που πραγματικά θα με κάνει να νοιώσω καλύτερα είναι να μπορούσα να τους κάνω ακριβώς τα ίδια. Να τους κόβω λίγο λίγο τα περιττά μέχρι να μείνουν μόνο τα απαραίτητα. Μετά να αρχίσω να τους κόβω κι αυτά. Μέχρι να μάθουν να ζουν με τα ελάχιστα. Μετά να τους κόψω κι αυτά. Κι όταν μάθουν να ζουν σε ένα σπίτι με κομμένο το ρεύμα, χωρίς νερό και θέρμανση τότε να τους πάρει το σπίτι η τράπεζα και να τους δώσω ένα χαρτόκουτο και μια θέση στο πεζοδρόμιο της Σατωβριάνδου.

Όμως δεν μπορώ να το κάνω και ο θυμός με εξοντώνει. Θέλω να βρίσω, να δείρω, να τους γαμήσω αλλά δεν μπορώ. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω πρόσωπα που θυμίζουν χύτρες ταχύτητας με μπλοκαρισμένη τη βαλβιδα ασφαλείας. Έχω αρχίσει να εύχομαι να εκραγούμε όλοι μαζί μήπως και αλλάξει κάτι.