Tuesday, April 5, 2011

σκέφτομαι τη ζωή μου πριν. έκανα την επανάστασή μου, έγραψα στα παλιά μου παπούτσια τις συμβάσεις, άρπαξα μερικές σφαλιάρες, έριξα άλλες τόσες, γλέντησα το μερίδιό μου. μερικές φορές νομίζω πως ήταν μεγαλύτερο το μερίδιό μου από όσο μου έπρεπε, μερικές φορές πάλι όχι.
μετά μου έριξαν μπουνιές στα μούτρα, τσαλακώθηκα... εσύ εκεί. η ρίζα μου η βαθιά, η δύναμή μου.
και τώρα με κοιτάς και περιμένεις από μένα, από μας, να σε βοηθήσουμε. θέλω αλλά δεν μπορώ. έκανα ό,τι μπορούσα αλλά δεν ήταν αρκετό. συγχώρεσέ με.



7 comments:

b|a|s|n\i/a said...

μερικά πράγματα είναι πάνω από τις δυνάμεις μας. πάντα έτσι ήταν. πάντα έτσι είναι.
η παρουσία μας και μόνο δίπλα σε ανθρώπους αγαπημένους είναι τα πάντα σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις.
με χαμόγελο. με δύναμη.
φιλιά σου πολλά.

Кроткая said...

Νομίζω πως έχεις ήδη κάνει πολλά, πόσα περισσότερα να κάνεις; Είμαστε πεπερασμένα όντα οι άνθρωποι.

Στέλνω όση θετική ενέργεια μου βρίσκεται πρόχειρη αυτή τη στιγμή!

agrampelli said...

δεν έχω λόγια...

Maria said...

( .............)

Μαρια-Μαρια

MenieK said...

Πόσo κουράγιο να σου στείλω? Πάντα θα βγαίνει λειψό

νατασσΆκι said...

έχεις κάνει πιο πολλά από όσα μπορείς.
Και το ξέρω
και το ξέρει.
κουράγιο και δύναμη, για σένα και τους υπόλοιπους
οι ρίζες δε χάνονται, τις κουβαλάμε. στα σίγουρα
Φιλί

athanasia said...

Και μόνο που νιώθεις ανεπαρκής, καταλαβαίνω πόσο τον αγαπάς. Κι αυτός το καταλαβαίνει.