Καιρός δύσκολος. Χάνω. Γενικά και από παντού. Χάνω ενέργεια, χάνω φίλους, χάνω συνήθειες όμορφες, χάνω...

Και αμέσως σκέφτομαι πως τουλάχιστον εμείς οι τέσσερις είμαστε καλά. Για πόσο ακόμα δεν ξέρω αλλά έχω αποφασίσει αυτό το τριήμερο να είμαστε καλά.

Κι ούτε που θα ψάξω να βρω τι είναι αυτό το γαμημένο σύνδρομο του Ζιλμπέρ.

(θέλω να σταματήσω, να κατέβουν όλοι, να πάω κάπου που να μην υπάρχουν τηλέφωνα, να κοιμηθώ ένα βράδυ μέχρι το πρωί χωρίς να σηκωθώ ούτε μιά φορά, θέλω να γίνει καλά ο μπαμπάς μου, θέλω τη ζωή μου πίσω)