Tuesday, August 5, 2014

Στο διάολο

Καθόταν μόνη. Επαναλαμβάνω, καθόταν μόνη.
Την ημέρα όλοι ήθελαν να είναι κοντά της, δίπλα της, την ώρα που έλεγε αστεία, που πείραζε όλους όσοι ήταν στο τμήμα... κάποιοι την καλόβλεπαν, αυτή το ήξερε και γούσταρε. Τους έκανε να χορεύουν στο ρυθμό που τους χτυπούσε. Όταν έσφιγγαν τα πράγματα στη δουλειά ήταν σκληρή, σκληρή πρώτα με τον εαυτόν της και μετά με όλους τους άλλους. Με όλους. Τους άλλους. Πρώτα με τον εαυτόν της. Και μετά χαμογελούσε, τους έλεγε αστεία, τους έκανε κομμάτι της οικογένειας. Αυτή ήταν η δύναμή της, τους έκανε όλους μια οικογένεια. Και της δούλευαν καλά και σκληρά. Πρώτα αυτή σκληρά δούλευε, ή έτσι νόμιζε, και μετά οι άλλοι. Και όλοι την αγαπούσαν και όλοι τη μισούσαν. Και μετά τη γούσταρε ο από πάνω. Και αισθανόταν μεγάλη, τεράστια, αποτελεσματική. Η εξουσία είναι «καύλα» και άσε τους να μιλάνε για δικαιοσύνη και αδελφότητα και επί γης ειρήνη. Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από το «εγώ» και από αυτό που το θρέφει διότι αν υπήρχε κάτι θα σήμαιναν όλα αυτά τα νεκρά παιδιά, αλλά τίποτα δε σημαίνει... και τελικά όλα γυρνάνε στα νεκρά παιδιά και στο πόσο ο άνθρωπος ως ον είναι έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες του ως «άνθρωπος».
Και μετά έβαλε να πιει, μιας και τα νεκρά παιδιά δεν είναι εύκολο πράγμα να το διαχειριστείς. Αλλά δε χρειάζεται να καιγόμαστε καθημερινά όταν ο θάνατος είναι εντός μας. Σε όλους. Εντός. Αργά. Ή γρήγορα. Κρίμα αγάπη μου για όσους είναι γρήγορα αλλά σε σύγκριση, σε σύγκριση με το ατέλευτο, δεν έχει αργά ή γρήγορα.
Κοιμήθηκε ελπίζοντας ότι τελικά η γη θα μας αποβάλλει. Θα μας πετάξει από πάνω της. Στο διάολο θα μας στείλει. Διότι παιδιά πεθαίνουν ενώ θα έπρεπε όχι. Σε φιλώ. Να πας  ......

6 comments:

Pan_the_man said...

Τί έγινε;

ΥΓ. Έχουμε να μιλήσουμε κάτι χρόνια.. Είμαι φαντάρος. Είστε όλοι καλά;

mamma said...

@Pan_the_man
Γειά σου Πάνο! τι κάνεις; υποθέτω πως δεν είσαι φαντάρος πιά! Ελπίζω και εύχομαι να είσαι καλά.
Εμείς καλά, όλοι, ευτυχώς. Ο Παύλος εξελίσσεται σε ένα πανέξυπνο νεαρό αγόρι (έδωσε εξετάσεις και τον πήραν στα χαρισματικά παιδιά της MENSA), ο Παναγιώτης (Τότης για τους μυημένους) είναι μια κινούμενη σκανταλιά κι εμείς οι μεγάλοι μεγαλώνουμε :)

Γράψε μου, θα ήθελα να μάθω νέα σου.

Pan_the_man said...

Έλα, τώρα είδα την απάντηση! Ναι, τέλος το φανταριλίκι.. Πλάκα είχε γενικά, έκανα καλή θητεία, δεν μπορώ να πω. Τίποτα, είχα βρει ένα μαγαζί να πουλάω πίνακες, αλλά έκλεισε λόγω κρίσης και τώρα θα βγω στο ψάξιμο... Σκέφτομαι μπας και την κάνω έξω γενικά, απλά πρέπει να τελειώσω με αυτό το !@#!@# που λέγεται σχολή κάποια στιγμή φέτος. Μπράβο ο Παύλος.. Περήφανη μάνα ε; Ο Τότης θυμάμαι ήταν από βρέφος πιο "born to be wild". Γενικά επικές ιστορίες αυτοί οι δυο μπέμπηδες. To blogging το έχεις σταματήσει τελείως;

Ελπίζω να το δεις και να είστε όλοι καλά!

mamma said...

Αγαπητέ Πάνο, το blogging είναι για όσους έχουν χρόνο, P).
Άλλωστε "τα χρόνια της βιασύνης" που ζούμε επιτάσσουν twitter και fecebook. Ελπίζω να σε συναντήσω εκεί (το ακκάου μου στο twitter είναι strintzo).

Εύχομαι να τελειώσεις "με έναν πόνο" τη σχολή και να καταφέρεις να βιοπορίζεσαι από την τέχνη σου!

Αννα said...

Δε ξέρω αν δεις το σχόλιο αυτό. Σήμερα διάβαζα μια παλιά μου ανάρτηση, είδα σχόλιο σου και σας θυμήθηκα.
Έχουν περάσει τόσα χρόνια.
Ο Π αν υπολογιζω σωστά είναι στο Λύκειο ε;
Εύχομαι να είστε καλά. Μου λείπει η εποχή που γράφαμε συχνά, μπαίναμε ο ενσς στο σπίτι του άλλου!
Πολλά φιλιά σε ολους σας!

Αννα said...

Τώρα που το ξανασκέφτομαι ο Παύλος λογικά πάει Β γυμνασίου.
Περνάνε τα χρόνια αλλά όχι τόσο γρήγορα.