Θα 'ρθει και ο καιρός για δάκρυα. Τώρα είναι η ώρα της μάχης. Σχεδόν πέντε μήνες μέσα. Ακόμα σε απλασία από την 4η ΧΘ. Πώς αντέχεις με όλα αυτά τα δηλητήρια που σου ρίχνουν μέσα σου;

Σήμερα ένας μικρός πυρετάκος που επιμένει με έχει κάνει ράκος. Ο γιατρός σου λέει πως δεν είναι τίποτα. Εσύ φυσικά ανησυχείς. Και η μαμά ταράζεται. Κι εγώ κουρελιάζομαι, αφού δεν με βλέπεις δεν χρειάζεται να κάνω τον καραγκιόζη. Γαμημένε πυρετέ. Γαμημένη αρρώστια.

Το απόγευμα πήγα τον Παύλο να αγοράσουμε παιχνίδια. Στην επιστροφή είχα φορέσει το μπλουτούθ και τα λέγαμε με τη μαμά. Δεν ήταν μέσα στο δωμάτιο και είχε ρίξει τη μάσκα. Μιλάγαμε, ο Παύλος στο πίσω κάθισμα είχε κοιμηθεί κι εγώ χάθηκα μέσα στη γειτονιά μου και δεν ήξερα πως να βγω στο δρόμο για το σπίτι.

Σκέφτομαι πόσο πιό δύσκολο θα μου ήταν αν δεν είχα τα παιδιά.

Κι άλλες φορές πόσο δύσκολο μου είναι ακριβώς επειδή δεν πρέπει να στεναχωριέμαι μην κοπεί το γάλα, μην καταλάβει ο μεγάλος μου και στεναχωρηθεί, μην, μην, μην.

Μετά λέω δόξα το Θεό που κρατιέται η σειρά, οι μεγάλοι μπροστά είναι το σωστό.

Και μετά σκέφτομαι όλα όσα είσαι για μένα και θέλω να κλαίω. Αχ, ρε μπαμπά.