tag:blogger.com,1999:blog-45848598870944095012024-03-13T15:20:34.253+02:00μάνα πού πας; γιέ μου θα πάω στα καράβια...mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.comBlogger29125tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-78102964836158308992014-08-05T23:01:00.000+03:002014-08-06T08:39:21.361+03:00 Στο διάολο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
Καθόταν μόνη. Επαναλαμβάνω, καθόταν μόνη.<br />
Την ημέρα όλοι
ήθελαν να είναι κοντά της, δίπλα της, την ώρα που έλεγε αστεία, που πείραζε
όλους όσοι ήταν στο τμήμα... κάποιοι την καλόβλεπαν, αυτή το ήξερε και
γούσταρε. Τους έκανε να χορεύουν στο ρυθμό που τους χτυπούσε. Όταν έσφιγγαν τα πράγματα στη δουλειά ήταν σκληρή, σκληρή πρώτα με τον εαυτόν της και μετά με
όλους τους άλλους. Με όλους. Τους άλλους. Πρώτα με τον εαυτόν της. Και μετά
χαμογελούσε, τους έλεγε αστεία, τους έκανε κομμάτι της οικογένειας. Αυτή ήταν η
δύναμή της, τους έκανε όλους μια οικογένεια. Και της δούλευαν καλά και σκληρά.
Πρώτα αυτή σκληρά δούλευε, ή έτσι νόμιζε, και μετά οι άλλοι. Και όλοι την
αγαπούσαν και όλοι τη μισούσαν. Και μετά τη γούσταρε ο από πάνω. Και αισθανόταν μεγάλη, τεράστια, αποτελεσματική.
Η εξουσία είναι «καύλα» και άσε τους να μιλάνε για δικαιοσύνη και αδελφότητα
και επί γης ειρήνη. Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από το «εγώ» και από αυτό που το
θρέφει διότι αν υπήρχε κάτι θα σήμαιναν όλα αυτά τα νεκρά παιδιά, αλλά τίποτα
δε σημαίνει... και τελικά όλα γυρνάνε στα νεκρά παιδιά και στο πόσο ο άνθρωπος
ως ον είναι έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες του ως «άνθρωπος».</div>
<div class="MsoNormal">
Και μετά έβαλε να πιει, μιας και τα νεκρά παιδιά δεν είναι εύκολο πράγμα να το διαχειριστείς. Αλλά δε χρειάζεται
να καιγόμαστε καθημερινά όταν ο θάνατος είναι εντός μας. Σε όλους. Εντός.
Αργά. Ή γρήγορα. Κρίμα αγάπη μου για όσους είναι γρήγορα αλλά σε σύγκριση, σε
σύγκριση με το ατέλευτο, δεν έχει αργά ή γρήγορα.<br />
Κοιμήθηκε ελπίζοντας ότι τελικά η γη θα
μας αποβάλλει. Θα μας πετάξει από πάνω της. Στο διάολο θα μας στείλει. Διότι
παιδιά πεθαίνουν ενώ θα έπρεπε όχι. Σε φιλώ. Να πας ......</div>
<div align="justify">
</div>
</div>
mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-86768176890265131102012-12-22T21:30:00.000+02:002012-12-22T21:30:08.180+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
αυτά τα Χριστούγεννα είναι τα πιό θυμωμένα που θα ζήσω... όπου κι αν γυρίσω, όπου κι αν μιλήσω ακούω την καταστροφή να πλησιάζει... διαλυόμαστε και τίποτα δεν υπάρχει που μπορούμε να κάνουμε<div>
<div align="justify">
</div>
</div>
<div>
τουλάχιστον να προλάβω να ξεκουραστώ πριν τελειώσουν οι δεκαπέντε μέρες των γιορτών</div>
</div>
mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-70549847604644167652012-12-07T00:45:00.002+02:002012-12-07T09:36:11.352+02:00εξυπνάμαξο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αυτή η χώρα τελικά έχει πλούσιους στα πιό απίθανα μέρη.<br />
<br />
Να τώρα δα, πριν λίγα λεπτά, λίγο πριν τις δώδεκα η ώρα, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα μας χτύπησαν το κουδούνι. Κι εκεί που αναρωτιέμαι ποιός πέθανε και η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει από την ταραχή, μια μεθυσμένη φωνή από το θυροτηλέφωνο ζητάει να μετακινήσουμε το αυτοκίνητο διότι λέει του κλείνουμε το πάρκιν.<br />
<br />
Η μικρή πικάντικη λεπτομέρεια είναι πως ο γείτονας δεν έχει πάρκιν. Όμως έχει ρίξει τσιμεντάκι στην άκρη του πεζοδρομίου κι έχει αγοράσει την σχετική ταμπέλα. Και χτυπάει τα κουδούνια του ξένου κόσμου τα μεσάνυχτα για να τραβήξουν το αυτοκίνητο ώστε να μπορέσει να παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο, μπροστά στο σπίτι του ενώ ο δρόμος όλος είναι ΑΔΕΙΟΣ.<br />
<br />
Όπως όλοι καταλάβατε, ο γείτονας έχει πολλά λεφτά και έχει αγοράσει smartcar, εξυπνάμαξο δηλαδή. Ξέρεις, αυτά τα αυτοκίνητα που τους μιλάς και απαντάνε. Ε, αυτά τα αυτοκίνητα εκτός από έξυπνα είναι και ευαίσθητα και αν τα παρκάρεις στο δρόμο αισθάνονται φτηνά, του δρόμου.<br />
<br />
Μαλάκα. Ε, μαλάκα!<br />
<div align="justify">
</div>
</div>
mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-77002893081742760612012-10-28T22:00:00.000+02:002012-10-29T16:40:39.859+02:00ΟΧΙ στο ζύμωμα, ναι στην τέλεια ελαστική ψίχα στο ψωμί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μιας και στα σοβαρά ζητήματα μάς σώθηκε το ΟΧΙ, θα πω ΟΧΙ στο ζύμωμα και θα σας αποκαλύψω τον τρόπο για τέλειο ψωμί χωρίς κόπο.<br />
<br />
Η διαδικασία χρειάζεται 145 λεπτά για να ολοκληρωθεί (~3 ώρες) οπότε ξεκινήστε πρωί για να έχετε έτοιμο ψωμί το μεσημέρι. Μετά από μήνες που φτιάχνω ψωμί κατέληξα στα εξής αλεύρια:<br />
- αλεύρι σκληρό,<br />
- αλεύρι για ζυμωτό ψωμί και<br />
- αλεύρι για τσουρέκι.<br />
<br />
<b><u>Υλικά</u></b><br />
- 900 γρ αλεύρι (300 από κάθε είδος)<br />
- 600 γρ χλιαρό νερό<br />
<span style="color: red;">(update1: ίσως χρειαστεί να προσθέσετε λίγο νερό ή λίγο αλεύρι ώστε η ζύμη να μην είναι </span><span style="color: red;">αντίστοιχα</span><span style="color: red;"> </span><span style="color: red;">πολύ σκληρή ή πολύ νερουλή, κάντε ένα δυό φορές τη συνταγή και μετά θα σας είναι πολύ ευκολότερο να καταλάβετε τι και πόσο)</span><br />
- 2 φακελάκια μαγιά<br />
- 3 κουταλάκια αλάτι<br />
- 1 κουταλάκι ζάχαρη<br />
<br />
<b><u>Σκεύη </u></b><br />
- Μία ζυγαριά ακριβείας<br />
- Λαδόκολλα<br />
- Μια κρησάρα ή πολύ ψιλό σουρωτήρι<br />
- Δύο γυάλινες λεκάνες, μια μεγάλη και μια ένα μέγεθος μικρότερη (η μικρότερη θα παίξει το ρόλο του καπακιού της μεγάλης)<br />
- Δύο ταψιά (ένα για να βάλουμε τα καρβελάκια και ένα για να τα σκεπάσουμε όσο φουσκώνουν)<br />
- Σπάτουλα ζαχαροπλαστικής χωρίς λαβή για να μαζέψουμε τη ζύμη από τα τοιχώματα της λεκάνης (προαιρετικά)<br />
<br />
<u><b>Διαδικασία</b> </u><br />
- βάζουμε το χλιαρό νερό στη μεγάλη λεκάνη<br />
- βάζουμε τα αλεύρια στη μικρή λεκάνη. SOS, κρησαρίζουμε πάντα το αλεύρι για το φόβο των ζωυφίων (έχω βρει αρκετές φορές)<br />
- προσθέτουμε αλάτι, ζάχαρη και μαγιά στο αλεύρι (πάντα μετά το κρησάρισμα διότι δεν χωράνε από την κρησάρα) και τα ανακατεύουμε<br />
- ρίχνουμε τα στερεά στα υγρά και ανακατεύουμε στην αρχή με κουτάλα και μετά με το χέρι, δεν ζυμώνουμε ούτε επιμένουμε, αρκεί να ενσωματωθούν τα υλικά<br />
- μαζεύουμε με τη σπάτουλα τα υπολείμματα της ζύμης από τα τοιχώματα και σκεπάζουμε με τη μικρή λεκάνη<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-hAS31lSYpPM/UI2fxbiLzlI/AAAAAAAABPU/PUJ9N-REQtM/s1600/2012-10-28+07.48.23.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" src="http://3.bp.blogspot.com/-hAS31lSYpPM/UI2fxbiLzlI/AAAAAAAABPU/PUJ9N-REQtM/s1600/2012-10-28+07.48.23.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-3dmCrTlhTP4/UI2gKYa6ZbI/AAAAAAAABPc/4IDEWeHQk58/s1600/2012-10-28+07.48.43.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" src="http://4.bp.blogspot.com/-3dmCrTlhTP4/UI2gKYa6ZbI/AAAAAAAABPc/4IDEWeHQk58/s1600/2012-10-28+07.48.43.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
- αφήνουμε 10 λεπτά στην άκρη να ξεκουραστεί<br />
- μετά τα 10' ξεσκεπάζουμε τη ζύμη και αρχίζουμε να τη διπλώνουμε ως εξής: βάζουμε το χέρι κάτω από τη ζύμη, τη φέρνουμε πάνω προς το κέντρο και την πατάμε προς τα κάτω<br />
- στρίβουμε τη λεκάνη (στρίβουμε τη λεκάνη με σκοπό να σηκώσουμε τη ζύμη από κάθε μεριά) διπλώνουμε, ξαναστρίβουμε τη λεκάνη διπλώνουμε κ.λπ. 12 με 16 φορές και στο τέλος τουμπάρουμε τη ζύμη<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-0idC4RSUCSM/UI2gv7a3quI/AAAAAAAABPk/UHQ0u3xEi7o/s1600/2012-10-28+08.00.15.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://4.bp.blogspot.com/-0idC4RSUCSM/UI2gv7a3quI/AAAAAAAABPk/UHQ0u3xEi7o/s1600/2012-10-28+08.00.15.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-2PVLNsP_rB4/UI2g9gibtvI/AAAAAAAABP0/LBqQcH-8yO8/s1600/2012-10-28+08.13.26.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://1.bp.blogspot.com/-2PVLNsP_rB4/UI2g9gibtvI/AAAAAAAABP0/LBqQcH-8yO8/s1600/2012-10-28+08.13.26.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
- κάνουμε 1 τρύπα στο κέντρο για να θυμόμαστε σε ποιό δίπλωμα είμαστε, σκεπάζουμε και αφήνουμε για 10'<br />
- επαναλαμβάνουμε άλλες τρεις φορές<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-OrLmkOhgwpM/UI2g23q8ZQI/AAAAAAAABPs/wRmKdDa9bjo/s1600/2012-10-28+08.12.55.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" src="http://4.bp.blogspot.com/-OrLmkOhgwpM/UI2g23q8ZQI/AAAAAAAABPs/wRmKdDa9bjo/s1600/2012-10-28+08.12.55.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-kbSbAqpKaGw/UI2hEeS-1RI/AAAAAAAABP8/voqGc-MdxJY/s1600/2012-10-28+08.14.27.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" src="http://3.bp.blogspot.com/-kbSbAqpKaGw/UI2hEeS-1RI/AAAAAAAABP8/voqGc-MdxJY/s1600/2012-10-28+08.14.27.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-j3E1WUe0yPY/UI2hLkmyPtI/AAAAAAAABQI/UKCjyV4I7Jw/s1600/2012-10-28+08.39.14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" src="http://3.bp.blogspot.com/-j3E1WUe0yPY/UI2hLkmyPtI/AAAAAAAABQI/UKCjyV4I7Jw/s1600/2012-10-28+08.39.14.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-IAJsSPLOovg/UI2hSxi6NII/AAAAAAAABQQ/tYEqo2lpjq8/s1600/2012-10-28+08.40.27.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://3.bp.blogspot.com/-IAJsSPLOovg/UI2hSxi6NII/AAAAAAAABQQ/tYEqo2lpjq8/s1600/2012-10-28+08.40.27.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
- διπλώνουμε ξανά, τουμπάρουμε τη ζύμη, κρησαρίζουμε αλεύρι σκεπάζουμε τη ζύμη και αφήνουμε να φουσκώσει για 1 ώρα<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-PMBWMHqtEnw/UI2mLc2zPEI/AAAAAAAABRk/ArEprLbfclI/s1600/2012-10-28+08.53.39.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://4.bp.blogspot.com/-PMBWMHqtEnw/UI2mLc2zPEI/AAAAAAAABRk/ArEprLbfclI/s1600/2012-10-28+08.53.39.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
- μετά από την μία ώρα θα έχει φουσκώσει αρκετά για να αισθανθούμε περήφανοι<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-HxqNmg_PR-E/UI2hWVGXFII/AAAAAAAABQY/jrYuZkQeeAM/s1600/2012-10-28+09.52.25.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://2.bp.blogspot.com/-HxqNmg_PR-E/UI2hWVGXFII/AAAAAAAABQY/jrYuZkQeeAM/s1600/2012-10-28+09.52.25.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
- ρίχνουμε γροθιά στη ζύμη να ξεφουσκώσει και διπλώνουμε μέχρι να γίνει πάλι σφαιρική<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-o3x98XQU9Zc/UI2hdMyCTZI/AAAAAAAABQg/JDSakOQVtjY/s1600/2012-10-28+09.53.03.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://4.bp.blogspot.com/-o3x98XQU9Zc/UI2hdMyCTZI/AAAAAAAABQg/JDSakOQVtjY/s1600/2012-10-28+09.53.03.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-IjnidptwuBU/UI2hj3JbpaI/AAAAAAAABQo/bMzbGCK0qg0/s1600/2012-10-28+09.53.12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://1.bp.blogspot.com/-IjnidptwuBU/UI2hj3JbpaI/AAAAAAAABQo/bMzbGCK0qg0/s1600/2012-10-28+09.53.12.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
- κόβουμε με το μαχαίρι κομμάτια ζύμης ~250γρ, τα βάζουμε στη μικρή λεκάνη και τα διπλώνουμε μέχρι να γίνουν σφαιρικά λαχταριστά καρβελάκια<br />
- στρώνουμε λαδόκολα σε ταψί, βάζουμε τα 6 καρβελάκια <span style="color: red;">(update2: με τη μεριά των διπλωμάτων να ακουμπάει στο ταψί)</span> και τα χαράζουμε με κοφτερό μαχαίρι<br />
- κρησαρίζουμε αλεύρι πάνω από τα καρβελάκια (όποιος θέλει μπορεί να κάνει 1 καρβέλι ή φραντζόλες)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-7OOFBRho5RM/UI2hvTfcCcI/AAAAAAAABQw/AuJBsrqC6KQ/s1600/2012-10-28+10.06.35.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://2.bp.blogspot.com/-7OOFBRho5RM/UI2hvTfcCcI/AAAAAAAABQw/AuJBsrqC6KQ/s1600/2012-10-28+10.06.35.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
- σκεπάζουμε το ταψί με άλλο ταψί και αφήνουμε για 20 λεπτά<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-Ludw_BE5lVA/UI2h5j1MMZI/AAAAAAAABQ8/HxVB4qR4YsE/s1600/2012-10-28+10.07.18.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://2.bp.blogspot.com/-Ludw_BE5lVA/UI2h5j1MMZI/AAAAAAAABQ8/HxVB4qR4YsE/s1600/2012-10-28+10.07.18.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
- μετά τα 20' βάζουμε ένα άδειο κατσαρόλι στον πάτο του φούρνου, τοποθετούμε τη σχάρα στη 2η θέση από κάτω και προθερμαίνουμε το φούρνο (αντιστάσεις πάνω κάτω στους 250 βαθμούς) και περιμένουμε ακόμα 20 λεπτά<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-MHm7ECdMmvs/UI2iAYW7ANI/AAAAAAAABRE/R6A4uY-ru9I/s1600/2012-10-28+10.07.30.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://1.bp.blogspot.com/-MHm7ECdMmvs/UI2iAYW7ANI/AAAAAAAABRE/R6A4uY-ru9I/s1600/2012-10-28+10.07.30.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
- μετά από τα δεύτερα 20’ μειώνουμε τους βαθμούς σε 180, ρίχνουμε ένα ποτήρι νερό στο κατσαρόλι και βάζουμε το ταψί στο φούρνο για 40 λεπτά (εξαρτάται από τη δύναμη του φούρνου, εμένα δεν είναι πολύ της προκοπής οπότε αν έχετε δυνατό φούρνο να έχετε το νου σας μετά τα 30 λεπτά να ελέγξετε μην σας καούν τα ψωμάκια)<br />
- φυσικά δεν ανοίγουμε το φούρνο πριν περάσουν 30 λεπτά εκτός κι αν θέλουμε να πάει στράφι ο κόπος μας. Το ψωμί είναι έτοιμο αφενός όταν έχει το σωστό χρώμα και αφετέρου όταν ο ήχος, αν το χτυπήσω από κάτω, είναι κούφιος<br />
- το ψωμί είναι ό,τι πιό ΤΕΛΕΙΟ έχετε δοκιμάσει, ελαστική ψίχα που δεν τρίβεται και γεύση αξεπέραστη! και ΔΕΝ ΖΥΜΩΣΑΜΕ!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-ehDo_8pOhnE/UI2iQCvctvI/AAAAAAAABRU/FhDEJ9O88sA/s1600/2012-10-28+11.25.07.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://1.bp.blogspot.com/-ehDo_8pOhnE/UI2iQCvctvI/AAAAAAAABRU/FhDEJ9O88sA/s1600/2012-10-28+11.25.07.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
υγ. τα μυστικά για το δίπλωμα και το κατσαρόλι στο φούρνο τα διάβασα σε αυτό το βιβλίο </div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-Uwn1pZS6tp4/UI2iKf20-cI/AAAAAAAABRM/tU0nEwdj_24/s1600/2012-10-28+10.58.52.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://3.bp.blogspot.com/-Uwn1pZS6tp4/UI2iKf20-cI/AAAAAAAABRM/tU0nEwdj_24/s1600/2012-10-28+10.58.52.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-41769321172005127912012-05-02T09:49:00.003+03:002012-05-02T10:22:45.449+03:00... μαζί με τ' άλλα ζώα<div align="justify">Με ρώτησες τι θα ψηφίσω. Κι εγώ πριν μέρες είχα ρωτήσει κάποιον ακριβώς το ίδιο.<br />Σου απάντησα κάτι που σε ξάφνιασε δεδομένης της, μέχρι πρότινος, πολιτικής μου (ο Θεός να την κάνει) θέσης.<br /><br />Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία τι θα ψηφίσω, στέκομαι όμως στο σκεπτικό που με οδήγησε στην απόφαση αυτή που θαρρώ πως έχει μεγάλη σημασία αν σκεφτείς πως είμαι γυναίκα με δύο παιδιά, 2 και 7 ετών.<br />Αισθάνομαι πως ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι παραπάνω από το να προσπαθούμε να κρατήσουμε όρθιο τούτο το οικοδόμημα. Τα συστήματα έχουν αποτύχει οικτρά, οι άνθρωποι έχουν γίνει αναλώσιμοι, το χρήμα κυριαρχεί, διαφεντεύει, αποφασίζει.<br />Δεν έχω εμπειρία σε πολιτικά-οικονομικά κείμενα, συχνά χρειάζομαι λεξικό για να καταλάβω τι ακριβώς εννοεί μια φράση αλλά αυτό που νοιώθω είναι πως αν δεχτούμε τώρα όσα θέλουν να μας επιβάλλουν είμαστε χαμένοι, κατεστραμμένοι, σκλάβοι σε μια επιχείρηση που δεν μας υπολογίζει παραπάνω από το εξάρτημα μιας μηχανής.<br /><br /><br />Αν με ρωτάς λοιπόν τι θα ψηφίσω μάθε πως το μόνο που θέλω είναι να διαλυθεί αυτό το στρεβλό πράγμα που μας συνθλίβει. Διότι μπορεί εγώ να έχω ακόμα δουλειά, μπορεί ο άντρας μου να έχει ακόμα δουλειά αλλά η Ελλάδα είναι κάτι παραπάνω από εμένα και τον άντρα μου.<br /><br /><br /><br /><br />υγ. στο προφορικό λόγο όλο το παραπάνω είχε πολλές εξάρσεις και κακές λέξεις τού τύπου "να παν να γαμηθούν", "στάχτη και μπούρμπερη", "επανάσταση εδώ και τώρα", "να διαλυθεί το σύμπαν", "αφού θέλουν να μας γονατίσουν ας πάρουμε κι άλλους μαζί μας" που στο γραπτό λόγο δεν ταιριάζουν, ή μήπως ταιριάζουν;<br /><br /><br /></div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-83828146937465919912012-01-05T15:46:00.004+02:002012-01-05T15:59:55.865+02:00ψωμί<div align="justify">Η κοπέλα που κρατάει τον Παναγιώτη έχει καταγωγή από Μαρόκο και υπηκοότητα Λιβάνου. Σήμερα γύρισα σπίτι και βρήκα να έχει φτιάξει ψωμί. Τη ρωτάω "Ναίμα, έφτιαξες ψωμί;" "Ναι" μου λέει. Μέχρι να της πω ευχαριστώ δεν τολμούσε να με κοιτάξει στα μάτια. Η πρωτοβουλία της αυτή την είχε αφήσει εκτεθειμένη σε μένα. Σχεδόν έβαλα τα κλάματα. Η Ναίμα είναι ένα κορίτσι τόσο αξιοπρεπές που για να κάνει την υπέρβαση και να εκθέσει τον εαυτόν της σε πιθανή δική μου δυσαρέσκεια ("ποιός σου είπε πως μπορείς να χρησιμοποιείς το φούρνο;" και άλλα τέτοια υποθέτω) σημαίνει πως μας αγαπάει. Πως είμαστε καλοί άνθρωποι. Πως της έχουμε φερθεί όπως θα θέλαμε να μας φερθεί (ότ)αν βρεθούμε στη θέση της.</div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-66024169526708636752011-11-17T10:45:00.002+02:002011-11-17T12:33:44.981+02:00το ψυγείο μισογεμάτο...<div align="justify">Βγαίνω από το μετρό με κατεύθυνση το κτίριο που δουλεύω. Μέχρι να φτάσω έχω ήδη γίνει ράκος. Τελικά ο μόνος λόγος που παίρνω το αυτοκίνητο τις μέρες που κυκλοφορώ είναι για να αποφύγω τις πρωϊνές συναντήσεις του πεζοδρομίου. Το μεσημέρι είναι πιό εύκολο, το πρωί όμως διαλύομαι, μάλλον επειδή είναι ακόμα πολύ ζεστές μέσα μου οι εικόνες των γιών μου στο κρεβάτι τους. Σκεπασμένοι με τα παπλώματά τους. Με το καλοριφέρ αναμμένο. Το ψυγείο μισογεμάτο. Ψωμί στην ψωμιέρα.</div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-91444393447100521102011-09-29T22:20:00.003+03:002011-09-30T00:22:04.313+03:00πέθανε - X<div align="justify"><span class="Apple-style-span" >[<--- <a href="http://strintzo.blogspot.com/2011/09/ix.html">προηγούμενο</a>]</span><br /><br />Έβγαλε τα τετράδια, τα είχε με την σειρά, ξεχώρισε το πρώτο, το φυλλομέτρησε μέχρι που βρήκε τις επίμαχες σελίδες. Ξάπλωσε στον καναπέ, άναψε το στριφτό, ήπιε μια γουλιά ούζο και βούτηξε στα γράμματά της.<br /><br /><i><span class="Apple-style-span">Γύρισα σπίτι κατάκοπη ψυχικά και σωματικά. Σε βρήκα έξω να καπνίζεις και να πίνεις μπύρα. Τα πιάτα σύξυλα στο τραπέζι μαζί με ψίχουλα, λαδιές στο τραπεζομάντιλο. Δεν ήθελα να μιλήσουμε, δεν ήθελα επαφή, δεν ήθελα να είσαι εδώ. Ας πω μια καλησπέρα, επιβάλλεται. Ανοίγω μια στάλα τη μπαλκονόπορτα και πετάω ένα χαιρετισμό με σωστή δόση τρυφερότητας, κούρασης λόγω δουλειάς μαζί με ενδιαφέρον για σένα. Χαμογελάς. Τραβιέμαι μέσα πριν ανοίξουμε διάλογο «σου έλειψα μπέμπα; εγώ σε σκεφτόμουν συνέχεια». Μαζεύω το τραπέζι ενώ βυθίζω γερά τα παλούκια στο χώμα και προετοιμάζω τα όρια μου να σε κρατήσουν μακριά από τον ερεθισμένο μου εγκέφαλο. Πέρα, μακριά από τα παλούκια, υπάρχει η βεβαιότητα ενός δυνατού άσπρου προβολέα που με εκνευρίζει, παραπέμπει σε περίμετρο φυλακής.<br />Μπήκες μέσα χωρίς να σε καταλάβω. Επιστρατεύω το ύφος «απασχολημένη κι απόμακρη». Δεν αποθαρρύνεσαι. Δέχομαι σφιχτές αγκαλιές και τρυφερότητες. Είσαι καυλωμένος, τον τρίβεις πάνω μου με λαχτάρα. Κλείνω τα μάτια και λέω με χαλαρό ύφος<br />«Να τελειώσω τα πιάτα, ένα ντουζάκι και να’ ρθω;». Παίρνω παράταση είκοσι λεπτών το πολύ. Πλένω πρόσωπο, χέρια, δόντια. Κάνω ντουζ, αποτρίχωση, βάζω κρέμες, χτενίζομαι και χτυπάω δυνατά τα παλούκια στο χώμα. Κουβεντούλα στον καναπέ, σχεδόν αμέσως αγκαλιά και φιλί. Με φιλάς με αγάπη, θαυμασμό και έρωτα. Καυλώνω. Πάντα καυλώνω με το φιλί. Μόλις οι γλώσσες μας ακουμπήσουν θέλω να με γαμήσεις. Κλείνεις τη μεσόπορτα, χαμηλώνεις τα φώτα, φέρνεις τα προφυλακτικά. Μέχρι να τακτοποιήσεις τις λεπτομέρειες περιμένω στον καναπέ και στυλώνω το βλέμμα στον αγαπημένο μου πίνακα. Είναι η πόρτα που βγαίνω.<br /><br />Ξαπλώνουμε αντικριστά, ιδρωμένοι. Έχω επιβάλλει αυτή τη στάση, την αντικριστή, είναι ό,τι περισσότερο αντέχω σε κοντινότητα μετά το σεξ. Είμαι χορτάτη, είσαι κι εσύ χορτάτος, ευχαριστημένος. Πιάνεις τις πατούσες μου και τις περιεργάζεσαι. Πόσο τις αγαπάς αυτές τις πατούσες. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω.<br />«Θυμάσαι τι σου είχα πει όταν για πρώτη φορά μου φίλησες τα πόδια;»<br />«Πως δεν σου άρεσαν ποτέ κι απορείς που εμένα μου αρέσουν.»<br />«Κάθε φορά που τα φιλάς μου θυμίζεις την κοπάνα στο Γυμνάσιο. Που είχαμε πάει παραλία και τα βύθιζα στην άμμο από ντροπή.» Η μόνη μου έννοια όση ώρα ήμουν ξυπόλυτη ήταν να μην φαίνονται τα δάχτυλά μου. Ακόμα και σήμερα αγοράζω κλειστά παπούτσια χειμώνα καλοκαίρι.<br />«Δεν θα σε καταλάβω ποτέ μπέμπα.»<br />Το ξέρω. Θα το ήθελα αλλά δεν πρόκειται.<br />Μου τρίβεις τα πέλματα. Αναστενάζω με ανακούφιση, το λατρεύω αυτό, μου παίρνει το βάρος της ορθοστασίας. Τιτιβίζω τα νέα του παιδιού που κάθε μέρα μου δίνει πεντακάθαρες στιγμές χαράς.<br /><br />Έχω κάτσει αρκετά στον καναπέ, μπορώ πλέον να σηκωθώ.<br />«Τσιγάρο, πάω για τσιγάρο. Θα’ ρθεις;».<br />«Ναι μπέμπα». Πάντα η ίδια απάντηση.<br />«Πάω να φέρω μπύρες».<br />«Είσαι πανέμορφη».<br />Είσαι τυφλός αλλά έχω σταματήσει εδώ και χρόνια να ακυρώνω στις φιλοφρονήσεις σου. Έκρινα πως είχα γίνει κουραστική. Πίνω τη μπύρα αμίλητη, δε σκέφτομαι κάτι, το μόνο που εύχομαι είναι η σιωπή μου να μεταφραστεί σαν επικοινωνία χωρίς λόγια. Επικεντρώνομαι στην έκφραση του προσώπου μου, διώχνω την πίεση που βρήκα στο μέτωπο, δημιουργεί τη γκριμάτσα της περισυλλογής και θα με ρωτήσεις τι έχω. Πώς να σου εξηγήσω πως ΔΕΝ έχω, αυτό είναι το πρόβλημα, δεν έχω χώρο, δεν έχω χρόνο, πνίγομαι όταν περιμένεις από μένα… φτάνει, πάει να μου ξεφύγει. Ηρεμία και ζεν. Πάλι αυτοσαρκάζομαι. Μου αρέσει το χιούμορ μου, ακατανόητο αλλά who cares?, εμένα μου φαίνομαι πολύ αστεία. Ρουφάω τον καπνό. Κανονικά θα έπρεπε να μειώσω λίγο το σαρκασμό γιατί ξεχνιέμαι και μερικά τα λέω δυνατά αλλά είναι το μόνο που με διασκεδάζει. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη που έχω κάνει. Ο σκοπός της ζωής μου δεν είναι να γίνω ευτυχισμένη, επιτυχημένη, καλογαμημένη και ποιος ξέρει τι άλλο. Σκοπός μου είναι η διασκέδαση. Στιγμές και στιγμούλες με ειλικρινή απόλαυση. Απόλαυση γευστική, ακουστική, οπτική, επαφής και της όσφρησης φυσικά. Σε κανέναν δεν θα βρω αυτό που ψάχνω, μόνο σε όλους μπορώ να ελπίσω.<br />«Είσαι κυνική» μου λες συχνά. Δε φαντάζεσαι πόσο.<br /><br />«Πότε φεύγεις;», θυμάμαι να σε ρωτήσω.<br />«Αύριο πρωί. Για Δανία. Θα γυρίσω Παρασκευή βράδυ.»<br />«Μάλιστα». Ωραία, μακρύ ταξίδι, ότι ακριβώς χρειαζόμουν «Πάμε για ύπνο; Να είσαι φρέσκος αύριο στο τιμόνι.»<br />«Νυστάζεις;»<br />«Όχι, για σένα το λέω, να ξεκουραστείς»<br />«Ας κάτσουμε λίγο ακόμα. Είναι τόσο όμορφη η νύχτα. Μου έλειψες μπέμπα.»<br />Πόσες φορές να αφήσω αναπάντητη αυτή την ερώτηση που δεν διατυπώνεις; Κάθε πόσες φορές επιβάλλεται να σε καθησυχάζω; Πότε το ψέμα είναι προτιμότερο; Δε μου έλειψες, όπως δε μου λείπει κανείς εκτός από το παιδί μου. Γιατί αισθάνομαι πάλι τόσο ένοχη; Έχω υποσχεθεί πως θα δίνω όσο μπορώ.<br />«Κι εμένα μου έλειψες», κι ας μην.</span></i><br /><br /><br /></div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-13619276262845237552011-09-26T00:15:00.003+03:002011-09-29T22:23:49.735+03:00πέθανε - IX<div align="justify">"Έτσι, έτσι". Σήκωσε το ποτήρι με το ούζο, ήπιε μια γουλιά κι ένα μισολιωμένο παγάκι το στριφογύρισε στο στόμα... το κατάπιε. Η γλώσσα του πέρασε από το δόντι με το χαλασμένο σφράγισμα. Τα μάγουλα έκαναν κινήσεις και γκριμάτσες που έκανε εκείνη. Είχαν περάσει μήνες από τη μέρα που τη χώρισε με εκείνο το στεγνό ραβασάκι.<br />Έτσι, έτσι, ξανασκέφτηκε. Πλάκα πλάκα, το ούζο είναι μεγάλο παράθυρο. Εσωτερικό παράθυρο. Ή πόρτα. Όχι πόρτα, θα αρχίσουν να βγαίνουν τα φαντάσματα και οι σκελετοί και δεν μπορούσε να παλέψει ο δύσμοιρος.<br />Είσαι όμως μεγάλη καργιόλα. Ούτε μιαν απάντηση, ούτε ένα τηλέφωνο. Τόσο εύκολα λοιπόν με ξεπέρασες. Και τολμούσες να λες πως είμαι η ΜΕΓΑΛΗ σου αγάπη. Αει σιχτίρ.<br /><br />Το ούζο έκανε το κεφάλι του να φεύγει ελαφρά από την κατακόρυφη ευθεία των κεφαλιών και τα μάτια του έκλειναν και άνοιγαν με ένα χαζό τικ. Και αυτή εκεί... κρυμένη στου ούζου τις αναθυμιάσεις. Αποφάσισε να την αγνοήσει και να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Σηκώθηκε με τα μάτια να χάνουν την οριζοντίωση και το κορμί να κολυμπάει, το πάνω μισό στις αναθυμιάσεις και το κάτω μισό εντελώς αλλού. Είπε μέσα του "γαμήσου" τρεις τέσσερις φορές σαν ξόρκι και κατάφερε να φτάσει στη βιβλιοθήκη. Σήκωσε τα χέρια και έπιασα το box.<br /><br />"Α, ρε μάνα, ακόμα μια φορά σε σένα γυρνάω να με σώσεις. Χάνομαι μάνα, δεν πατώνω πουθενά και φοβάμαι. Σχεδόν χαίρομαι που πέθανες και δεν πρόλαβες να δεις τα χάλια μας."<br /><br />Κατέβασε το box. Απόψε θα διάβαζε. Το ούζο τον είχε κάνει γενναίο, η απελπισία τον είχε κάνει ριψοκίνδυνο. Άλλωστε με τόσο ΔΝΤ τι να του πει και η συγχωρεμένη που θα τον ταράξει περισσότερο;<br /><br />[<a href="http://strintzo.blogspot.com/2011/09/x.html">επόμενο</a>--->]<br /><br /><br /></div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-48667735807604230692011-09-13T10:45:00.002+03:002011-09-13T10:46:59.383+03:00χύτρα ταχύτητας<div align="justify">Μέχρι την Κυριακή έλεγα και το πίστευα "όπως όλοι έτσι κι εμείς". Εύρισκα στ' αλήθεια παρηγοριά στο γεγονός πως τα δύσκολα δεν είναι μόνο για μένα και την οικογένειά μου και με ησύχαζε ότι δεν θα βιώσω τον κοινωνικό αποκλεισμό, δεν θα αισθανθώ ο φτωχός συγγενής. Έλεγα και το πίστευα πως απλά θα μάθουμε να ζούμε με λιγότερα. Άλλωστε μπορεί να ξοδεύαμε όσα μας επέτρεπε το πάλαι ποτέ χοντρό πορτοφόλι μας αλλά δεν το κάναμε από ανάγκη να οριοθετηθούμε, το κάναμε μπορώ να πω από ανεμελιά και πίστευα πως θα μας είναι εύκολο να κόψουμε τα περιττά. Στην τελική δεν είναι κακό να τρως κρέας δύο φορές το μήνα, το φτηνό κρασί αν το πιείς μέσα σε δυό μέρες δεν προλαβαίνει να γίνει εντελώς ξύδι, δύο ζευγάρια παπούτσια είναι υπεραρκετά και με δύο τζιν παντελόνια περνάς 10 χρόνια αν τα μπαλώσεις.<br /><br />Την υγειά μας να έχουμε και θα τα καταφέρουμε.<br /><br />Και έρχεται η Κυριακή με τα νέα μέτρα, αν και τα γομάρια που μας ξεπουλάνε υποστηρίζουν πως δεν είναι νέα μέτρα, η απίστευτη δήλωση για "έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια", η Δευτέρα με τα ραβασάκια της εφορίας, το χαρτί μισθοδοσίας με το αναδρομικό 2% από 1η 1ου του 11, η πρώτη μέρα στο σχολείο χωρίς βιβλία, το ολοήμερο με τους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς που επειδή πληρώνονται ψίχουλα μετατρέπουν το ολοήμερο από σχολείο σε σταθμό φύλαξης παρκαρισμένων παιδιών και εκεί σταμάτησα. Έκατσα κάτω και δεν βρίσκω δύναμη να το πάω παρακάτω. Δεν διακρίνω κάπου την ελπίδα να μου γνέφει... βλέπω ένα λαό να βιάζεται και δεν ξέρω αν υπάρχουν τρόποι αντίδρασης, δεν ξέρω ποιός μου λέει την αλήθεια, δεν ξέρω αν έξω από το ευρώ έχει περισσόερο κρύο και φτώχεια, δεν ξέρω αν συννενώ σε ένα έγκλημα ή αν βοηθώ τη χώρα να ανακάμψει. Δεν ξέρω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαι θυμωμένη και θέλω να... θέλω να... δεν ξέρω τι θέλω.<br /><br />Ίσως το μόνο που πραγματικά θα με κάνει να νοιώσω καλύτερα είναι να μπορούσα να τους κάνω ακριβώς τα ίδια. Να τους κόβω λίγο λίγο τα περιττά μέχρι να μείνουν μόνο τα απαραίτητα. Μετά να αρχίσω να τους κόβω κι αυτά. Μέχρι να μάθουν να ζουν με τα ελάχιστα. Μετά να τους κόψω κι αυτά. Κι όταν μάθουν να ζουν σε ένα σπίτι με κομμένο το ρεύμα, χωρίς νερό και θέρμανση τότε να τους πάρει το σπίτι η τράπεζα και να τους δώσω ένα χαρτόκουτο και μια θέση στο πεζοδρόμιο της Σατωβριάνδου.<br /><br />Όμως δεν μπορώ να το κάνω και ο θυμός με εξοντώνει. Θέλω να βρίσω, να δείρω, να τους γαμήσω αλλά δεν μπορώ. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω πρόσωπα που θυμίζουν χύτρες ταχύτητας με μπλοκαρισμένη τη βαλβιδα ασφαλείας. Έχω αρχίσει να εύχομαι να εκραγούμε όλοι μαζί μήπως και αλλάξει κάτι.<br /><br /><br /><br /><br /></div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-30256005634659216752011-09-09T23:02:00.003+03:002011-09-09T23:12:19.449+03:00<div align="justify">τώρα θα μου πεις "σιγά το πράγμα". κι όμως, είναι σημαντικό για μένα. λέμε στις παρέες όλα αυτά τα κουλτουρέ, τα "κομ ιλ φο" μη ξεχνάς τις ρίζες σου, μην γίνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι... όταν όμως γίνεσαι αυτός που είσαι, όταν ακουμπάς τις ρίζες σου τότε αρχίζουν τα "μην το κάνεις αυτό με εκθέτεις", "αυτό που κάνεις δεν αρμόζει σε αυτό που θες να είσαι" κι άλλα τέτοια τρις βλαμμένα και ματαιόδοξα.<br /><br />δείξου αυτός που είσαι και κάνε αυτό που νοιώθεις. όποιος είναι ισορροπημένος και αυθεντικός θα δει την ομορφιά σου όπως κι αν την ντύσεις. <br /><br /><br /></div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-90242306857448990992011-08-22T00:10:00.003+03:002011-08-22T00:22:35.058+03:00<div align="justify">αλλαγή πισί, αναγκαστική μεταφορά αρχείων. κοιτάω φωτογραφίες... όμορφα τακτοποιημένες σε φακέλους με ημερομηνία και αφορμή ή τόπο. ανοίγω το έντεκα. βλέπω το φάκελο "20110222-Επιστροφή παππού από νοσοκομείο". πέρασαν κιόλας έξι μήνες. ψάχνω το φάκελο με τις φωτογραφίες από τότε που τρυπώσαμε κρυφά στο νοσοκομείο για να δεις το μωρό και το Παύλο. πουθενά. ψάχνω τις άλλες από την τελευταία φορά που ήρθες σπίτι. ούτε αυτές μπορώ να βρω. μάλλον θες να σε θυμάμαι όπως ήσουν πριν αρρωστήσεις.
<br />
<br />δεν έρχομαι συχνά στο νεκροταφείο. δεν μπορώ να βλέπω τη μαμά να κλαίει καθώς σκουπίζει τη φωτογραφία σου. θα μπορούσα φυσικά να έρθω μόνη μου αλλά τότε θα είναι σα να συμφωνώ μαζί σου πως πέθανες.</div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-45286838310150106052011-07-18T09:57:00.003+03:002011-07-18T10:30:20.682+03:00deadend<div align="justify">Ήταν κάποτε μια μπλόγγερ που της είχα μεγάλη αδυναμία. Όταν την είχα e-πρωτοσυναντήσει είχε για άβαταρ την <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Betty_Boop">Betty Boop</a>, αυτό νομίζω λέει κάτι για τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε ποτέ αλλά έχουμε την αίσθηση πως αν συναντούσαμε θα μπορούσαμε να είμαστε φίλοι. Αυτή η κοπέλα έγραφε και με ακουμπούσε στην καρδιά.<br /><br />Το τελευταίο της ποστ ήταν ένα τραγούδι που ανέβασε στις "Jul 12, 2010 4:31 PM". Και μετά σιωπή. Στο reader μου την μετέφερα στην κατηγορία idle και περίμενα με ελπίδα να ξαναγράψει κάτι. <br /><br /><br />Ήταν μια μπλόγγερ που της είχα μεγάλη αδυναμία.<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Διαπιστώνω με λύπη πως όσοι θέλω να διαβάζω σιγά σιγά εξαφανίζονται... διαπιστώνω επίσης πως οι καινούργοι είναι από άλλη συνταγή -δεν μπορώ με τίποτα να συνηθίσω τις διαφημίσεις που βλέπω στα μπλογκς.<br /><br /><br />Άραγε οι τελευταίοι δεινόσαυροι γνώριζαν πως το είδος τους εξαφανίζεται;<br /><br /><br /><br /></div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-15807956123491499972011-06-07T12:53:00.002+03:002011-06-07T13:24:14.817+03:00μάνα πού πας;<div align="center"><br />Σε αυτή τη μαύρη εποχή της κρίσης<br />που η πτώση έχει γίνει ελεύθερη<br />και η πραγματικότητα μάς πονάει<br />το μυαλό την τσέπη και την ψυχή<br /><br />μόνο η φαντασία θα μας σώσει.<br /><br />Τραγουδάω λοιπόν δυνατά<br />το τραγούδι των 7 νάνων<br />κι ελπίζω, στην ερώτηση του γιού μου,<br />να μην χρειαστεί να απαντήσω<br /><br />"<span style="font-weight: bold;font-size:130%;" >Γιέ μου, θα πάω στα καράβια</span>".<br /><br /><iframe src="http://www.youtube.com/embed/fshwAXTE58w" allowfullscreen="" width="425" frameborder="0" height="349"></iframe></div><br /><br /><br /><div align="justify">υγ. αφιερωμένο σε έναν πολύ καλό φίλο που μου φτιάχνει πάντα το κέφι!<br /><br /></div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-14512019751233795872011-05-25T14:00:00.001+03:002011-05-25T14:05:59.967+03:00θα παρκάρω το μωρό σπίτι...<div align="justify"><br />... και τον Παύλο στη μάνα μου,<br /><br /><br />θα φορέσω ίσια παπούτσια και τζιν παλιό,<br /><br />θα πιάσω αγκαζέ το ξανθό αγόρι που λατρεύω,<br /><br />και με την ελπίδα ότι πολιτικοί και συνδικαλιστές<br />θα μας κάνουν τη χάρη και ΔΕΝ θα εμφανιστούν<br />να καπελώσουν τα πάντα όπως πάντα,<br /><br /><span style="font-weight: bold;font-size:130%;" >ΘΑ ΠΑΩ.<br /><br />Στο Σύνταγμα. Στις έξι.</span><br /><br /><br /><br />Όχι πως ελπίζω σε κάτι.<br /><br />Αλλά αν, λέω αν,<br />γίνει το θαύμα<br />θέλω να είμαι εκεί.<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />υγ. καλού κακού ας πάρω και το εισπνεόμενο για το άσθμα<br /><br /><br /><br /><br /></div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-51140340737568889842011-05-24T11:16:00.006+03:002011-05-25T15:38:18.503+03:00ξυπνάτε ρεεεεεεεεεε!<span style="font-size:130%;"><br /><br />update 25/5/2011 ώρα 15:30<br /><br />Εντάξει, δεν παίζει αυτό. Μόλις έμαθα πως κυκλοφορεί φήμη (δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή απλά κάποιος το πέταξε και οι υπόλοιποι το αναπαρήγαγαν) πως οι Ισπανοί χλεύασαν την "απάθεια" μας με το σύνθημα "κάντε ησυχία να μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες".<br /><br />Τέτοια σύμπτωση καταντάει ύποπτη. Ρε λες να με διαβάζουν τα Ισπανά;</span><br /><br /><br /><br /><br /><div align="center"><br /><br /><br /><div style="text-align: center;"><iframe src="http://www.youtube.com/embed/qUamtRE0dlM" allowfullscreen="" width="425" frameborder="0" height="349"></iframe><br /></div><br /><br />Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός<br />Κι ήταν ο Κύριος κι Αυτός καλός μαζί μου<br />Και δεν κατάντησα πρόσφυγα ναυαγός<br />Να παίζω στα χαμένα κάθε μέρα τη ζωή μου<br /><br />Καλά που βγήκα φρόνιμος, υπάκουος, σκυφτός<br />Κι έχω οικογένεια θρησκεία και πατρίδα<br />Και δεν κατάντησα ρεμάλι νηστικός<br />Να κλαίω σαν ποντικάκι απελπισμένο στην παγίδα</div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-81492155279913415322011-04-05T02:31:00.000+03:002011-04-05T02:31:43.628+03:00<div align="justify">σκέφτομαι τη ζωή μου πριν. έκανα την επανάστασή μου, έγραψα στα παλιά μου παπούτσια τις συμβάσεις, άρπαξα μερικές σφαλιάρες, έριξα άλλες τόσες, γλέντησα το μερίδιό μου. μερικές φορές νομίζω πως ήταν μεγαλύτερο το μερίδιό μου από όσο μου έπρεπε, μερικές φορές πάλι όχι.<br />μετά μου έριξαν μπουνιές στα μούτρα, τσαλακώθηκα... εσύ εκεί. η ρίζα μου η βαθιά, η δύναμή μου.<br />και τώρα με κοιτάς και περιμένεις από μένα, από μας, να σε βοηθήσουμε. θέλω αλλά δεν μπορώ. έκανα ό,τι μπορούσα αλλά δεν ήταν αρκετό. συγχώρεσέ με.<br /><br /><br /><br /></div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-72701083771890764362011-03-23T22:19:00.003+02:002011-03-23T22:27:03.024+02:00<div align="justify">Καιρός δύσκολος. Χάνω. Γενικά και από παντού. Χάνω ενέργεια, χάνω φίλους, χάνω συνήθειες όμορφες, χάνω... <br /><br />Και αμέσως σκέφτομαι πως τουλάχιστον εμείς οι τέσσερις είμαστε καλά. Για πόσο ακόμα δεν ξέρω αλλά έχω αποφασίσει αυτό το τριήμερο να είμαστε καλά.<br /><br />Κι ούτε που θα ψάξω να βρω τι είναι αυτό το γαμημένο σύνδρομο του Ζιλμπέρ.<br /><br />(θέλω να σταματήσω, να κατέβουν όλοι, να πάω κάπου που να μην υπάρχουν τηλέφωνα, να κοιμηθώ ένα βράδυ μέχρι το πρωί χωρίς να σηκωθώ ούτε μιά φορά, θέλω να γίνει καλά ο μπαμπάς μου, θέλω τη ζωή μου πίσω)<br /><br /></div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-35538551718506959872011-02-08T10:45:00.002+02:002011-02-08T10:57:05.998+02:00η εξουσία του φόβου<div align="justify"><br /><br />Ένας φίλος έγραψε <a href="http://indictos.wordpress.com/2011/02/08/fear/">αυτό</a><br />και θυμήθηκα πως για το <a href="http://grfear.blogspot.com/">φόβο</a><br />είχα γράψει από το 2008.<br /><br /><br /><span style="font-family: courier new"> <a href="http://koukouvagiopaido.blogspot.com/2008/09/blog-post_17.html">Τετάρτη, 17 Σεπτεμβρίου 2008</a><br /><br />Φοβάμαι.<br /><br />Τι φοβάσαι αγόρι μου;<br /><br />Το φάντασμα.<br /><br />Δεν υπάρχουν φαντάσματα Παύλο.<br /><br />Υπάρχουν.<br /><br />Άκου να σου πω αγάπη μου, <span style="font-weight:bold;">ο φόβος είναι πολύ ισχυρό όπλο. Όποιος μπορεί να σε κάνει να φοβάσαι σε έχει υποχείριο</span>.<br /><br />(ενεός)<br /><br />Όταν φοβάσαι δεν είσαι ελεύθερος να κάνεις αυτά που θέλεις. Κάνεις αυτά που σου υπαγορεύει ο φόβος σου.<br /><br />(το αυτό)<br /><br />Μην επιτρέψεις σε κανέναν να σε φοβίσει.<br /><br />Εγώ φοβάμαι το φάντασμα.<br /><br />Κι εγώ φοβάμαι. Όχι το φάντασμα γιατί δεν υπάρχει. Αλλά υπάρχουν καταστάσεις που με φοβίζουν κι εμένα.<br /><br />Τι φοβάσαι μαμά;<br /><br />Φοβάμαι μήπως χάσω τη δουλειά μου και δεν έχω λεφτά να πάρω φαγητό να φάμε.<br /><br />Ααα.<br /><br /></span><br /><br /></div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-69302457236950145982011-01-13T23:50:00.000+02:002011-01-13T23:50:00.148+02:00<div align="justify">Θα 'ρθει και ο καιρός για δάκρυα. Τώρα είναι η ώρα της μάχης. Σχεδόν πέντε μήνες μέσα. Ακόμα σε απλασία από την 4η ΧΘ. Πώς αντέχεις με όλα αυτά τα δηλητήρια που σου ρίχνουν μέσα σου;<br /><br />Σήμερα ένας μικρός πυρετάκος που επιμένει με έχει κάνει ράκος. Ο γιατρός σου λέει πως δεν είναι τίποτα. Εσύ φυσικά ανησυχείς. Και η μαμά ταράζεται. Κι εγώ κουρελιάζομαι, αφού δεν με βλέπεις δεν χρειάζεται να κάνω τον καραγκιόζη. Γαμημένε πυρετέ. Γαμημένη αρρώστια.<br /><br />Το απόγευμα πήγα τον Παύλο να αγοράσουμε παιχνίδια. Στην επιστροφή είχα φορέσει το μπλουτούθ και τα λέγαμε με τη μαμά. Δεν ήταν μέσα στο δωμάτιο και είχε ρίξει τη μάσκα. Μιλάγαμε, ο Παύλος στο πίσω κάθισμα είχε κοιμηθεί κι εγώ χάθηκα μέσα στη γειτονιά μου και δεν ήξερα πως να βγω στο δρόμο για το σπίτι.<br /><br />Σκέφτομαι πόσο πιό δύσκολο θα μου ήταν αν δεν είχα τα παιδιά.<br /><br />Κι άλλες φορές πόσο δύσκολο μου είναι ακριβώς επειδή δεν πρέπει να στεναχωριέμαι μην κοπεί το γάλα, μην καταλάβει ο μεγάλος μου και στεναχωρηθεί, μην, μην, μην.<br /><br />Μετά λέω δόξα το Θεό που κρατιέται η σειρά, οι μεγάλοι μπροστά είναι το σωστό.<br /><br />Και μετά σκέφτομαι όλα όσα είσαι για μένα και θέλω να κλαίω. Αχ, ρε μπαμπά.<br /><br /><br /></div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-91992831463995743802011-01-11T11:11:00.001+02:002011-01-11T11:11:00.583+02:0011-1-11<div align="center">Επειδή τόσους άσους μαζεμένους δύσκολα θα ξαναβρώ,<br /><span style="font-weight: bold; font-family: courier new;font-size:130%;" >καλή χρονιά σε όλους μας</span>!<br /><br /><object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/YFwOe0EPOJs?fs=1&hl=el_GR"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/YFwOe0EPOJs?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><br /><br /><br />Και όπως σχολίασε κάποια στο youtube<br />"freddie costume makes lady gaga look like a taxman".<br /><br /><br /><br /><br /><br /></div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-33316313957169955842010-12-27T09:58:00.001+02:002010-12-27T10:01:19.554+02:00The digital story of the Nativity<div align="justify"><object width="640" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/GkHNNPM7pJA?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/GkHNNPM7pJA?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object></div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-67436730518593940752010-12-18T11:29:00.000+02:002010-12-18T11:30:33.806+02:00αυτή τη χώρα, ποιός θα την πάρει;<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_KXNSBP0oNXw/TQx_AcpPyBI/AAAAAAAAA0o/SPYjbUHXVPU/s1600/%25CE%2594%25CE%25A3%25CE%2591.bmp"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 273px; height: 400px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_KXNSBP0oNXw/TQx_AcpPyBI/AAAAAAAAA0o/SPYjbUHXVPU/s400/%25CE%2594%25CE%25A3%25CE%2591.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5551952086306899986" /></a><br /><div align="justify"></div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-17002784790610361902010-12-11T17:30:00.002+02:002010-12-12T00:36:41.248+02:00νιάρ λέμε, νιάρ!<div align="justify">Ετοιμαζόμαστε να πάμε οικογενειακή επίσκεψη στους <a href="http://spy-innerscapes.blogspot.com/">Κατασκόπους</a>. Εγώ ντύνω το βρέφος και το στεφάνι μου βάζει τα απαραίτητα στην τσάντα.<br /><br /><br />Κάλτσες έβαλες;<br /><br />Έβαλα.<br /><br />Πάνες;<br /><br />Μίλα μου πιό γλυκά.<br /><br />Πάνες, νιάου, έβαλες; Ζιπουνάκι, νιάαααρρρρρρρ;<br /><br />Έτσι μπράβο.<br /><br />Αφού ξέρεις πως δεν τα μπορώ αυτά..<br /><br />Ναι αλλά γίνεσαι σαν τη <a href="http://koukouvagiopaido.blogspot.com/2010/12/blog-post_11.html">διευθύντρια</a>. <br /><br />Ε, όχι κι έτσι!<br /><br />Αφού το ξέρω πως είσαι γλυκιά.<br /><br />Σπανίως.<br /><br />Είσαι, το ξέρω. Σε έχω δει.<br /><br />Ε και λοιπόν; θα μου το χτυπάς μια ζωή;<br /><br /> <br /></div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-4584859887094409501.post-3523459857915562492010-11-25T11:00:00.000+02:002010-11-25T11:00:03.895+02:00ποστ για όσους δεν έχουν ακόμα απολυθεί<div align="justify">Τώρα με τα νέα δεδομένα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και του ΔΝΤ που έχουμε στην χώρα μας αποφασίστηκε να χαρακτηριστούν και να καταγραφούν όλοι οι μισθοί της χώρα ώστε να δούμε σε τι επίπεδα μισθών κινούνται οι έλληνες.<br /><br />Σύμφωνα λοιπόν με τα τωρινά δεδομένα αποφασίστηκαν 12 κατηγορίες μισθών στις οποίες βρίσκετε το μεγαλύτερο μέρος των ελλήνων. Εμείς τις μάθαμε πρώτοι και σας τις παρουσιάζουμε.<br /><br />1)Ο μισθός "Κρεμμύδι"<br />-Τον βλέπεις, τον πιάνεις και μετά κλαις<br /><br />2)Ο μισθός "Σύντροφος"<br />-Σου κάνεις τη ζωή δύσκολη, Αλλά δεν ζεις χωρίς αυτόν<br /><br />3)Ο μισθός "Δίαιτα"<br />-Σε κάνει να τρως κάθε φορά λιγότερο<br /><br />4)Ο μισθός "Ατλαντίδα"<br />-Υπάρχουν αμφιβολίες για την ύπαρξη του<br /><br />5)Ο "Μαγικός" μισθός<br />-Εξαφανίζεται ως δια μαγείας<br /><br />6)Ο μισθός "Καταιγίδα"<br />-Δεν ξέρεις πότε θα έρθει και πόσο θα κρατήσει<br /><br />7)Ο μισθός "Black Humor"<br />-Όταν τον δεις γελάς για να μην κλάψεις<br /><br />8)Ο μισθός "Προφυλακτικό"<br />-Σε ενοχλεί... αλλά σε σώζει<br /><br />9)Ο "Αφερέγγυος" μισθός<br />-Ποτέ δεν μπορείς να βασιστείς επάνω του<br /><br />10)Ο μισθός "Περίοδος"<br />-Έρχεται μία φορά τον μήνα...Και κρατάει 3 έως 5 ημέρες το πολύ<br /><br />11)Ο μισθός "Eβερεστ"<br />-Ποτέ δεν πρόκειται να κουνηθεί από την θέση του...<br /><br />12)Ο μισθός "Πρόωρη Εκσπερμάτωση"<br />-Μόλις τον βάλεις μέσα, (στην τσέπη) τελειώνει....<br /><br /><br /></div>mammahttp://www.blogger.com/profile/07165501980480594739noreply@blogger.com4